W niedzielę późnym wieczorem, w brytyjskim Cambridge, w wieku 76 lat odszedł jeden z najsłynniejszych radzieckich dysydentów, działacz na rzecz praw człowieka i pisarz Władimir Bukowski. W sowieckich więzieniach, obozach karnych i zakładach psychiatrycznych spędził łącznie dwanaście lat.
Bukowski był jednym z założycieli ruchu dysydenckiego w ZSRR. Już jako czternastolatek, po wysłuchaniu wystąpienia Chruszczowa na XX kongresie partii, chłopak stał się zagorzałym przeciwnikiem ideologii komunistycznej. W 1959 r. został wydalony ze szkoły za publikowanie w pismach drugiego obiegu oraz ich rozpowszechnianie. Edukację kontynuował w szkole wieczorowej.
W 1960 r. wraz z Jurija Gałanskowem, Eduardem Kuźniecowem i innymi organizował regularne spotkania młodzieży pod pomnikiem Majakowskiego w Moskwie. Wkrótce wydalony z moskiewskiego uniwersytetu państwowego.
W maju 1963 r. został po raz pierwszy aresztowany za powielenie w dwóch egzemplarzach książki jugosłowiańskiego dysydenta Milovana Dżilasa, zakazanego w ZSRR – „Nowa klasa”. Uznany za chorego psychicznie wysłany na obowiązkowe leczenie do szpitala psychiatrycznego w Leningradzie. W grudniu 1965 r. brał czynny udział w przygotowaniu wiecu w obronie Andrieja Siniawskiego i Juliusa Daniela, za co ponownie został zatrzymany i osadzony w psychuszce.
W 1967 roku skazany na trzy lata wiezienia za zorganizowanie na placu Puszkina protestu przeciwko aresztowaniu Aleksandra Ginzburga, Jurija Galanskowa i ich przyjaciół. W styczniu 1970 r. wrócił do Moskwy i natychmiast stał się jednym z liderów koła dysydenckiego utworzonego pod jego nieobecność. Wówczas po raz pierwszy pojawił się w Radio Svaboda, udzielając wywiadu dla CBS.
5 stycznia 1972 r. Władimir Bukowski został skazany na 7 lat więzienia i 5 lat wygnania. W grudniu 1976 r., w wyniku międzynarodowej akcji o jego uwolnienie, władze wymieniły go na lidera Chilijskiej Partii Komunistycznej, Luisa Corvalana. Wylądował w Wielkiej Brytanii, gdzie ukończył Uniwersytet Cambridge z dyplomem neurofizjologii.
Bukowski pisał, był zaangażowany w obronę praw człowieka i działalność polityczną. Był jednym z organizatorów kampanii bojkotu Igrzysk Olimpijskich w ZSRR w 1980 roku. W 1983 r. wraz z Władimirem Maksimowem i Eduardem Kuźniecowem stworzył międzynarodową organizację antykomunistyczną International of Resistance i został jej przewodniczącym. Był zaangażowany w uwolnienie żołnierzy radzieckich schwytanych w Afganistanie.
W kwietniu 1991 r. Władimir Bukowski odwiedził Moskwę po raz pierwszy od wydalenia. Przygotowując się do prezydentury w 1991 r., sztab Borysa Jelcyna uznał Bukowskiego za możliwego kandydata na wiceprezydenta. W 1992 r., na zaproszenie nowych władz rosyjskich, działacz na rzecz praw człowieka uczestniczył w procesie „sprawy KPZR” w Trybunale Konstytucyjnym Federacji Rosyjskiej jako oficjalny ekspert. (Grupa deputowanych zwróciła się do sądu z wnioskiem o sprawdzenie konstytucyjności dekretu prezydenta Jelcyna o likwidacji partii komunistycznej i jego dekretu o majątku KPZR i partii komunistycznej).
W 2004 r. Władimir Bukowski został współzałożycielem społeczno-politycznego „Komitetu 2008: Wolny wybór”, w skład którego wchodzili także Garry Kasparow, Borys Niemcow, Władimir Kara-Murza Jr., Jewgienij Kisieliew i inni rosyjscy opozycjoniści.
28 maja 2007 r. Władimir Bukowski został wyłoniony przez opozycję demokratyczną na kandydata na prezydenta w wyborach w 2008 r. Centralna Komisja Wyborcza odrzuciła wniosek Bukowskiego, motywując decyzję brakiem stałego miejsca zamieszkania na terytorium Federacji Rosyjskiej przez ostatnie 10 lat oraz brakiem dokumentów potwierdzających jego zatrudnienie.
W marcu 2014 r. Departament konsularny ambasady rosyjskiej w Londynie odmówił wydania mu nowego rosyjskiego paszportu. Powód – wnioskodawca (Bukowski) nie może potwierdzić swojego rosyjskiego obywatelstwa.
W kwietniu 2015 roku brytyjska prokuratura postawiła mu zarzuty związane ze sporządzaniem i przechowywaniem pornografii dziecięcej. Bukowski nie przyznawał się do zarzutów i podkreślał, że toczy się przeciwko niemu rozmyślna kampania dyskredytacji i prześladowań. W ubiegłym roku sąd odroczył bezterminowo postępowanie z powodu jego złego stanu zdrowia.
W ostatnich latach był poważnie chory, ale nadal pisał dla mediów i udzielał wywiadów.
Rzeczniczka Bukowskiego poinformowała w niedzielę w nocy, że Władimir Bukowski zmarł z powodu zatrzymania krążenia 27 października w szpitalu w Cambridge.
ba/svaboda.org
Powiązane wiadomości:
[BEZ KOMENTARZA] Jak Białorusini prezydenta wybierali, w autobusie
Białoruski opozycjonista zaprasza eurodeputowanych na pikietę pod KGB
Gławnoje szto żywoj, czyli jak nie podróżować po Rosji
Były minister obrony Armenii ścigany międzynarodowym listem gończym
Białoruska władza przykręca śrubę opozycji i obrońcom praw człowieka
Dodaj komentarz